Samenwerking in EU steeds sterker

De Europese Unie bestaat zestig jaar en mag in het algemeen succesvol worden genoemd. Op gebieden als kolen- en staalpolitiek, landbouw, interne markt en de euro, natuur en milieu, ontwikkelingssamenwerking, arme regio’s, binnenlandse zaken en justitie zijn waardevolle resultaten geboekt. Op al die terreinen zijn nationale bevoegdheden te dele of geheel overgedragen aan de EU. Er zijn genoeg velden waarop de nationale staat volledig of vrijwel volledig bevoegd is, zoals onderwijs, zorg, welzijn, cultuur, ruimtelijke ordening, volkshuisvesting en verkeer. Maar op die vlakken wordt er steeds meer ambtelijk en politiek gecoördineerd en samengewerkt. De EU wordt tevens stevig gecontroleerd door het Europees Parlement, dat sinds een jaar absolute zeggenschap heeft over de totale begroting van de unie. Kortom, de nationale staten hebben sinds begin jaren negentig steeds meer bevoegdheden aan Brussel overgedragen. Een groot deel van dat EU beleid is niet meer als zodanig te herkennen , omdat Europese richtlijnen voor wetgeving in nationale wetten moeten worden omgezet. Europa is dichterbij dan je denkt, maar de EU verdwijnt na nationale wetgeving achter de schermen. Om dan Europa slechts een ‘neoliberale economie’ te noemen ,, waarvan de grondslag niet deugt en het tijdperk te gezant’’, zoals LC-redacteur Nico Hylkema onlangs in deze krant schreef is dus volsterkt nonsens. Hij vindt de EU alleen een echte gemeenschap als er een politieke unie is. Naar mijn mening stellige overtuiging is Europa al aardig op weg om een soort politieke unie te worden. Door de financiële crisis in de wereld zijn alle leden van de EU er van overtuigd dat er een hechte economische unie moet komen, die onvermijdelijk zal uitgroeien tot een politieke eenheid. Daarbij blijft een aantal beleidsterreinen voornamelijk een nationale zaak, zoals hierboven al genoemd. De welvaartsgroei in Europa en in andere rijke landen vanaf begin jaren negentig is tien jaar later op hol geslagen. Te veel kredieten, te veel leningen en hypotheken. Dat raakt alle lande, vooral die met een zwakkere economische structuur. Daarom moeten nu alle hens aan dek: Griekenland steunen, baken extra kapitaal verstrekken en het EU-noodfonds fors uit bereiden. De crisis en recessie zullen wellicht lang duren. Veel experts stellen dat het nog wel vijf jaar kan duren voor er sprake is van een financiële sanering en substantiële economische groei. We moeten er vanuit gaan dat we een aantal jaren stapjes terug moeten doen. Als we bedenken dat ons inkomen van 1995 tot 2008 totaal 20 procent is toegenomen, is het dan zo erg dat we een deel van die winst tijdelijk weer inleveren?